Εμμένουμε στην κλιμακωτή φορολόγηση

Εμμένουμε στην κλιμακωτή φορολόγηση
Κοινοποίηση:

mesis.jpg

 

Τις τελευταίες μέρες έχουμε γίνει μάρτυρες μιας έντονης αστικής επιχειρηματολογίας, η οποία επιζητεί την επιβολή της οριζόντιας φορολόγησης που προνοεί το επίμαχο νομοσχέδιο που κατέθεσε πρόσφατα η Κυβέρνηση, για την τροποποίηση του περί Φορολογίας Ακινήτου Ιδιοκτησίας Νόμου.

Τα επιχειρήματα των υποστηρικτών της οριζόντιας φορολόγησης θεμελιώνονται στη νομική παραδοχή ότι, οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα που αφορούν στην ακίνητη ιδιοκτησία είναι πραγματοπαγή και όχι προσωποπαγή. Τεκμηριώνοντας, έτσι, τη θέση ότι, σε αντίθεση με τον φόρο εισοδήματος που φορολογείται το πρόσωπο αναλόγως των προσωπικών του εισοδημάτων, στο φόρο ακίνητης φορολογείται το ακίνητο αναλόγως της αξίας του. Άρα, δηλαδή, σε αντίθεση με την κλιμακωτή φορολόγηση που επιλέγεται για τον φόρο εισοδήματος, στην περίπτωση της ακίνητης ιδιοκτησίας δικαιότερη επιλογή αποτελεί -δήθεν- η οριζόντια. Μια άποψη που μέσα από την δική μας αριστερή μαρξιστική ιδεολογική αντίληψη και μάλιστα ιδιαίτερα, κάτω από τις δοσμένες σημερινές συνθήκες, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.

Σε μια γενικότερη πρώτη προσέγγιση, η δική μας θεώρηση λέει ότι, η μεγάλη και άδικη ανισότητα στην κατανομή των εισοδημάτων που προκαλείται από την σχέση κεφάλαιο/εργασία, όταν είναι αδύνατο να ανατραπεί ριζοσπαστικά, τότε τουλάχιστον επιδιώκεται άμβλυνση της ανισότητας, μέσα από αναδιανομή των εισοδημάτων. Για αυτό, είναι συνήθης πρακτική για την αριστερά η επιδίωξη επιμέρους άμεσων δημόσιων παρεμβάσεων (δημοσιονομικού χαρακτήρα), που βελτιώνουν ως προς το δικαιότερο την αναδιανομή του εισοδήματος και ανάλογα τον επιμερισμό του βάρους.

Πρόκειται για πολιτικές παρεμβάσεις που ως κεντρικό μηχανισμό τους έχουν συχνά -μεταξύ άλλων- και αυτόν της φορολογίας. Μέσα από αυτή την πρακτική, έχουμε καταλήξει και στο πρόσφατο παρελθόν σε προτάσεις, όπως την παλαιοτέρα προταθείσα «φορολόγηση του πλούτου», που αφορούσε και πάλιν στην συσσωρευμένη ακίνητη ιδιοκτησία, την μετέπειτα πρόταση μας για την πλήρη απαλλαγή της βασικής κατοικίας κ.α. Προτάσεις, δηλαδή, που επεδίωκαν να επιβαρύνουν κλιμακωτά τον συσσωρευμένο πλούτο και αντίστροφα να προστατεύσουν τα χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα, αμβλύνοντας έστω και λίγο το χάσμα της υφιστάμενης ανισότητας.

Βέβαια, απαντώντας στην θεμελιακή παραδοχή στην οποία εδράζεται η αστική επιχειρηματολογία, ότι δηλαδή τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις που αφορούν στην ακίνητη ιδιοκτησία είναι πραγματοπαγή και όχι προσωποπαγή… κλπ, εμείς λέμε ότι αυτή δεν είναι αποδεκτή και μάλιστα από θέση αρχής. Γιατί ως γνωστόν, η μαρξιστική προσέγγιση δεν αποδέχεται την όποια ιδιωτική ιδιοκτησία και δη την συσσώρευσή της. Θέτοντας, έτσι, τα όσα επιχειρήματα αποτελούν προέκταση αυτής της θεμελιακής αστικής παραδοχής, υπό την αίρεση της δικής μας αμφισβήτησης.

Μάλιστα, η αντίθεση μας γίνεται ακόμα επιτακτικότερη και εντονότερη σήμερα, κάτω από την παρούσα έκτακτη και εξαιρετική περίσταση, όπου με αιτία τις γνωστές πρόνοιες του μνημονίου και όχι μόνο, επιδιώκεται στη φορολογία της ακίνητης ιδιοκτησίας μια υπέρμετρη φορολόγηση, πέρα από την συνήθη. Περιστάσεις, δηλαδή, όπου δίπλα από τις βάρβαρες περικοπές μισθών, την ανεργία και το ψαλίδισμα του κράτους πρόνοιας, οι υπερμεγέθεις φορολογικοί δείκτες ολοκληρώνουν την σφαγή, πλήττοντας και πάλιν πρώτιστα την κατώτερη οικονομική τάξη και μάλιστα αποπνικτικά.

Στο τέλος της ημέρας, όμως, η όποια συζήτηση αφορά στις παραδοχές και πως αυτές έχουν διαμορφωθεί μέσα από τις εγγενείς αντιλήψεις του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, είναι ήσσονος σημασίας. Αφού, ασφαλώς, πάντοτε η αλήθεια που αφορά στο αντικείμενο καθορίζεται αποκλειστικά από την υποκειμενικότητα του παρατηρητή. Δηλαδή, καθορίζεται από το ποιαν όχθη του ποταμού επιλέγει κανείς να παρατηρεί. Η δική μας αριστερή μαρξιστική οπτική γωνία, σαφώς έχει ως αφετηρία και εδράζεται στο ότι η σχέση κεφάλαιο(ιδιοκτησία)/εργασία αποτελεί την αιτία παραγωγής υπεραξίας και ότι στη συνέχεια η ιδιοποίηση της υπεραξίας αυτής καθορίζει οριστικά τον ταξικό χαρακτήρα της κοινωνίας μας. Τα υπόλοιπα είναι απλά προεκτάσεις της αφετηρίας.

 

 

Χρίστος Μέσης
Βουλευτής ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις

Banner

Σχετικά άρθρα

του Γιάννη Αρμεύτη* Πάντοτε πίστευα ότι ζούμε σε μια πόλη με μεγάλες δυνατότητες. Με ξεχωριστό χαρακτήρα και ταμπεραμέντο, με προοπτική...
Νext bike popup